Het was een zaterdag in Barchem

Enige overeenkomsten met de werkelijkheid in het onderstaande stuk berusten op louter toeval en zijn niet de verantwoordelijkheid van de auteur.

Wilja kijkt uit het raam. Het is stil op straat, de tikkende regen op het zolderraam is het enige geluid wat in de verre omtrek te horen is. Haar maag rommelt, ze hijst zich op naar haar leunstoel en zet voet richting de keuken. Onderweg kijkt ze naar de schoorsteenmantel, ze blaast het stof van een beker af. ‘1^e prijs NK Bloemschikken’ staat er geschreven. Elke keer als Wilja hieraan terugdenkt overvalt haar een gevoel van trots gemengd met verdriet, het was al dik een maand geleden en sindsdien was haar leven weer teruggevallen in de oude sleur van koffie drinken en kletskoppen eten. Gelukkig was het vandaag zaterdag, het 1^ste team van de plaatselijke volleybalvereniging had weer eens een thuiswedstrijd. Vroeger, toen ze zelf nog graag een balletje mocht slaan verbleef zij van ’s ochtends tot ’s avonds in ’t Onderschoer. Tegenwoordig combineerde zij het met een bezoekje aan de bibliotheek die in hetzelfde gebouw gevestigd was.

Plots kwamen er drie auto’s aanrijden, ze stopten bij de plaatselijke supermarkt en er stapten 11 overjarige pubers uit, gestoken in rood-witte trainingspakken. In de supermarkt kochten zij een voorraad bier, legden dit in de auto en wandelden vervolgens richting het naambord van Barchem om daar op de foto te gaan. Wilja had al door dat dit de tegenstander van vandaag moest zijn en keek ze meewarig na. Het werd tijd voor Wilja om zich naar de hal te begeven. Gelukkig voor Wilja was het niet ver lopen, ze woonde er praktisch naast, eigenlijk net zoals ieder ander die in Barchem woonde. Ze vond het een van de voordelen van het wonen in een klein dorp, alles was zo lekker dichtbij. Eenmaal aangekomen in de hal beukten er al harde muziek door de speakers, ze zette haar gehoorapparaat maar wat zachter en ging zitten op haar vertrouwde stekje.

Wilja zag 2 uitfans op de tribune zitten en maakte met hen een praatje, ze bleken zeer goed geïnformeerd en konden haar vertellen dat VIVES de tegenstander van vandaag was. Zij bleken 2 spelers (Sven en Alex) te missen en daarnaast was libero Hylke herstellende van een hardnekkige griep. Hij was er wel bij maar Jordy zou het blauwe liberoshirt vandaag dragen. Daarnaast was Joeri, spelverdeler van het 2^e team, meegereisd om als back-up te dienen voor Joël, die met lichte rugklachten kampte.

Zo kwam het dat er in de 1^ste set werd begonnen met de volgende spelers: Addie en Thijme op midden, Thijs op dia, Joel als setter, Frank en Mitchel op de buitenkant en Jordy als libero.

Wilja zag het met vertrouwen aan, BVC’73 HS1 was geen team wat thuis vaak verloor. Het was dit seizoen dan ook nog ongeslagen in eigen hal, daarnaast deed Barchem bovenin mee, terwijl VIVES op een 10^e plek stond. Toen het eerste fluitsignaal had geklonken bleek het toch lastiger te worden dan verwacht. VIVES bleek een taaie ploeg die hard werkte en veel ballen van de grond kreeg. Daarnaast waren Frank en Thijs goed op dreef vanaf de servicelijn. De lange mannen van Barchem kregen geen voet aan wal en verloren zo de 1^ste set met 20-25.

Wilja krabde zich eens achter haar oor en keek eens rond in de zoals altijd goedgevulde hal. Dan maar 3-1, dacht ze, en bestelde een spa rood aan het barretje. In de 2^e set waren het echter weer de IJsselsteiners die het voortouw namen. De servicedruk was zeer hoog en de passing was daarnaast zeer stabiel, op een kleine serie sprongservices van Barchem na. Zo wilde het gebeuren dat Barchem met een eindstand van 18-25 op een 2-0 achterstand werd gezet. Dermate kansloos had Wilja haar jongens nog niet zien verliezen, ze hoopte maar op beter tijden in de 3^e set.

Gelukkig voor haar kwamen die er ook. Barchem speelde stukken beter en pakten door een vliegende start een voorsprong van 8 punten. De coach van VIVES was genoodzaakt tot ingrijpen en bracht spelverdeler Joeri en gelegenheidsbuitenaanvaller Daan in het veld. Niemand bij VIVES had nog het echte geloof dat deze set nog gepakt ging worden, laat staan Wilja, zij bestelde nog maar een spa rood en bereidde zich al voor op de belangrijke 4^e set. Het liep echter heel anders, puntje voor puntje kwam VIVES dichterbij, spelverdeler Joeri speelde foutloos en met het punt groeide het vertrouwen in eigen kunnen van het gehele team. Zo kwam het dat VIVES de stand gelijk trok bij 21-21. De hal was verstomd, de enige die juichten en zongen waren de 2 uitsupporters die blij waren dat ze niet voor niets 1,5 uur in de auto hadden gezeten. Wilja zag dat Barchem er doorheen zat. Het werd voor VIVES een koud kunstje om de set af te maken, 23-25.

In de 4^e set was het verzet van Barchem gebroken, bij VIVES ging ook zeker niet meer alles vanzelf. Het bleef echter werken en strijden voor hun eerste 4-0 winst van het seizoen. Langzaam aan ontstond er een gaatje wat de IJsselsteiners niet meer uit handen gaven. En zo werd ook de laatste st gewonnen, 19-25. De spelers van VIVES wisten niet hoe ze het hadden, de zoete smaak van de overwinning en het bittere van bier gingen prima samen en zorgden voor een jolige terugreis.

Wilja strompelde somber naar huis, ze zou weer een week moeten wachten tot de volgende thuiswedstrijd. En gezien zij tegen kampioenskandidaat Orion moesten spelen had ze er maar weinig vertrouwen in. Daarnaast keek ze als een berg op tegen weer een week koffie drinken achter de geraniums. Ja, het was een zaterdag om gauw te vergeten. En voor het eerst in jaren, greep Wilja weer naar de fles.

Meer VIVES heren 1? Volg @Vivesheren1 op instagram voor liveverslagen en elke zaterdagnacht kansloze kiekjes die op zondag vaak weer verwijderd worden. Erbij zijn is meemaken!