Mocht je opzoek zijn naar VIVES beach? Klik hier :-)

“Alles OK op de bok met Jan Dekker”

Na voetballer te zijn geweest en 3 jaar volleyballen bij NIVOC, is Jan Dekker al jaren een vaste kracht bij VIVES, waar hij scherp in de gaten houdt wat er in het veld gebeurt. Deze zaterdag 11 maart fluit hij zowel de wedstrijd van Dames 2 en Dames 1, maar eerst tijd voor een bak zwarte koffie en een gesprek over volleybal en OK’s.

Wat is jouw link met VIVES?

Ik ben begonnen met voetbal dat heb ik jarenlang gedaan, pas daarna op latere leeftijd ben ik met een vriendengroep begonnen bij NIVOC (red. nu onderdeel van NVC). Ik woon wel in IJsselstein, maar werkte toen in Nieuwegein, dus vandaar bij NIVOC. De bedoeling was om in de Recreatie te blijven spelen, maar het werd al gauw een laag Competitie team. Tijdens mijn voetbalperiode was ik daar al scheidsrechter en bij voetbal krijgt een scheidsrechter het soms verbaal zwaar te verduren, daar kon ik wel tegen! Maar tijdens het volleyballen bemoeide ik mij zelf ook regelmatig met de arbitrage. Dus werd er al gauw tegen mij gezegd dat ik zelf ook maar eens op de bok zou moeten klimmen. Zo gezegd, zo gedaan. En werd ook scheidsrechter bij NIVOC.

Uiteindelijk heb ik 3 jaar bij NIVOC gevolleybald en ben daarna gestopt met actief spelen. Omdat mijn zoon bij VIVES speelde en ik hier ook al een aantal personen goed kende, ben ik als scheidsrechter overgestapt naar VIVES. De nodige “verplichte punten” kon VIVES goed gebruiken. Wat ik nu dus al vele jaren met veel plezier doe.

Wat heb je nog meer gedaan in de sport wereld?

Ik ben een heel sociaal persoon en sta altijd klaar om anderen te helpen. Dat heb ik ook jaren gedaan bij de voetbalclub waar ik in het bestuur en diverse commissies heb gezeten. En dus heel veel tijd heb gestoken in het draaiend houden van de voetbalclub.

Bij VIVES voel ik mij ontzettend thuis en is het ook goed om te zien dat er veel vrijwilligers zijn die deze club draaiende houden, want dat gaat niet vanzelf. Ik heb daar ontzettend veel respect en waardering voor.

Uit ervaring ambieer ik liever geen vaste functies meer in een vereniging. Nu ik aan het fluiten ben vind ik het prettig dat de fluitbeurten van te voren zijn ingepland, zodat ik een bijdrage kan leveren aan de vereniging, zonder allerlei onverwachte extra acties.

Wat doe je buiten het volleybal?

Ik heb een grote familie waaronder 7 zussen die mij nog al bezig houden met klusjes en onderhoud, en help daar hen waar ik kan. Mijn buurvrouw gaat binnenkort verhuizen naar een te bouwen appartement in IJsselstein en ik adviseer en help haar met de technische kant van het bouwproject. Door met de aannemer de belangrijke zaken te bespreken en vast te leggen. Dat is leuk omdat ik dat soort zaken in mijn werk ook veel ben tegen gekomen. Ik heb namelijk vele jaren voor het St. Antonius Ziekenhuis gewerkt en momenteel een jaartje vervroegd met pensioen gegaan.

In het Antonius ben ik begonnen als Medisch Instrumentmaker en ben daarna bij de TD (Technische Dienst) terecht gekomen. Bij de TD ben ik teamleider geworden, maar werd herhaaldelijk gevraag door de Vastgroep-Projecten afdeling en daar ben ik uiteindelijk als Projectleider met veel plezier en genoegen aan de slag gegaan. In deze Vastgroep afdeling heb ik vele leuke en mooie projecten mogen leiden en ontwerpen. Ik heb onder ander 2 Laboratoria, 10 OK’s , de keuken en Röntgenafdeling verbouwd. Als laatste project ( toepasselijk om afscheid te nemen) het mortuarium/obductie ruimte.

Net als op de bok ben ik ook in mijn werk erg precies en wil alles graag naar tevredenheid doen. Juist voor de mensen die in de verbouwde ruimtes uiteindelijk gaan werken. Ik liet de medisch specialisten en verzorgers bijvoorbeeld ook mee denken over de kleur van de muren en ik stelde creatieve ideeën voor, zoals een plafond met een verlicht wolkenpatroon. Vaak volgden er dan discussies over de extra kosten met mijn Teamleider, maar ik vind het belangrijk dat mensen zich ook echt prettig voelen in de ruimte waar zij de hele dag moeten werken. Dus heel vaak werden deze ideeën wel gerealiseerd en dat vind ik geweldig omdat de gebruikers dan een betere werkbeleving ondervinden in hun dagelijkse werkzaamheden.

Wat maakt het fluiten bij VIVES leuk?

Ook bij VIVES is het mooi om te zien dat er een echte volleybal beleving is. Als scheidsrechter ben je een vrijwilliger bij de club en het is goed om te weten dat die gewaardeerd worden. Er zijn altijd nieuwe scheidsrechters nodig. Het zou daarom goed zijn om bijvoorbeeld ouders van jeugdleden meer te betrekken bij het fluiten, dat kan direct al bij de mini-wedstrijden. Wanneer ze gewend zijn om dit soort taken uit te voeren, dan zijn er wellicht ouders die jaren later nog steeds blijven fluiten. Dan kun je klein beginnen en het laten uitgroeien tot iets groters. Om beginnende scheidsrechters te helpen organiseert Milou Scheidsrechter-Workshops avonden, waar Milou en ik dan de scheidsrechters cursus geven.

Veel mensen vinden het angstig om te fluiten, maar stap gewoon in op een laag niveau en ervaar dan of het je lukt om op een hoger niveau te gaan fluiten. Gewoon een keer proberen, want het is niet zo dat je na 1x fluiten gelijk vast zit. Belangrijk is ook om te leren je concentratie te houden tijdens het spel en niet lang stil te staan bij een beslissing (al of niet juist). Want het spel gaat door. Als het nodig is kun je het gesprek aangaan met de aanvoerders. Ook moet je het technisch niveau leren inschatten, maar vaak kun je aan de reactie van de spelers wel afleiden of je wat strenger of losser moet fluiten. Het devies vanuit de Nevobo is ‘Let them play’.

Zijn er nog grappige momenten die je meegemaakt hebt als scheids?

Bij Taurus was er een wedstrijd waarbij de gastploeg al vóór de wedstrijd aangaf dat ze het net te laag vonden hangen. Volgens mij hing dat perfect op hoogte. Daarom heb ik met een andere meetstok de nethoogte nog een keer nagemeten. En ook volgens die meetstok hing het perfect. Helaas kon de thuisploeg mij geen meetlint aanreiken om de stokken na te meten. De gastploeg heeft daarna, Onder Protest, de wedstrijd gespeeld. Waarna de Nevobo na mijn verplichte rapportage tot de conclusie kwam dat ik er alles aan had gedaan wat op dat moment mogelijk was. Waardoor het protest ongegrond werd verklaard. Een week later was ik weer bij Taurus en had een rolmaat meegenomen, omdat ik toch zeker wilde zijn van de zaak. Maar men vertelde mij toen dat het niet meer nodig was. Want van beide meetstokken bleek dat de rubberdop van 2 cm ontbrak. Dus de gastploeg had het wel goed gezien.

Sindsdien heb ik altijd een rolmaat in mijn sporttas.

Mocht je mij dus als scheidsrechter tegenkomen in de IJsselhal en heb je dan een keer een rolmaat nodig, vraag die dan gerust.