De nieuwsbrief is weer uit, en dat betekent dit keer: een nieuwe rubriek!
Om de nieuwsbrief wat op te frissen, ontmoeten we VIVES leden ‘aan de bar’ om hen beter te leren kennen.
Dit keer is het de beurt aan Floris Verhijde, trainer DS 1.

Hoe heb jij het afgelopen seizoen beleefd bij VIVES ?
Het afgelopen seizoen was een mooi en leerzaam seizoen, zowel voor het team maar ook voor mij als trainer. VIVES is een gezellige club. Wat ik waardeer zijn de korte lijnen, zodat er snel geschakeld kan worden met de TC het bestuur en ook met de andere vrijwilligers die de zaken regelen binnen de vereniging.

Wat is je vooruitblik op het komende seizoen ?
We hebben dit seizoen meer punten behaald dan vorig seizoen, maar helaas te weinig voor het kampioenschap. De promotie middels p/d lukte afgelopen april ook niet. Komend seizoen ligt de uitdaging in nog meer, nog beter. Elk seizoen is weer een nieuwe fase, waarin je niet hetzelfde moet blijven doen, maar weer moet leren. Vanavond zijn we gestart met seizoen 2018/19. De eerste afspraken zijn dus al gemaakt.

Wat zijn volgens jou de beste eigenschapen van een volleyballer ?
Motivatie en leer-/nieuwsgierigheid. Ook zelfreflectie en inzet zijn belangrijk. Talent kan soms zelfs in de weg zitten, bijvoorbeeld: als je daarmee een ‘eigen oplossing’ hebt gevonden die je dan niet meer kunt loslaten. Wat het zoeken naar andere oplossingen dan in de weg zit.

Verder moet je als teamspeler weten wat je aan elkaar hebt en is plezier in het spel ook belangrijk. Door de speelsters van dames 1 wordt weinig afgezegd voor de trainingen en bij de wedstrijden zijn ze altijd ruim op tijd aanwezig, waardoor ze goed voorbereid in het veld staan. Als volleyballer moet je ook fit zijn. Gelukkig hebben we Freek (trainer heren 1 en fysiotherapeut), waar we, net als iedereen van de vereniging, op de donderdagavond in de IJsselhal terecht kunnen.

Behalve de volleybal kwaliteiten vind ik de pedagogische kant ook belangrijk. Zelf gebruik ik tijdens de trainingen en wedstrijden nog wel eens “differentieel leren”, waarbij je (simpel gezegd) tijdens een actie tegelijkertijd iets anders moet doen, bijvoorbeeld een som uitrekenen. Je leert dan te spelen met je aandacht en dat haalt je uit je comfort zone. Ben je uit je comfort zone, dan sta je open voor nieuwe dingen/ nieuwe oplossingen. Proberen, lef, durf.

Dit helpt dan weer om de chaos die op het veld gecreëerd wordt door de tegenstander op te lossen. En daar moet je als volleyballer continue mee bezig zijn: hoe los jij de chaos op het veld op! Speel je in drieën of de bal direct terug………….oeps dat laatste is anders dan gewoon……..chaos bij de tegenstander.

Wat vind je van het volleybal klimaat in Nederland ?
Nederland doet het internationaal goed, zowel in de zaal als met het beach. Er zijn genoeg mogelijkheden en kansen voor de jeugd om te volleyballen. Wel zou er meer aandacht gegeven moeten worden aan de laag onder het top-niveau, want zonder goede trainers bij de jeugd kunnen spelers zich niet ontwikkelen. Bij het ondersteunen van de trainers en de begeleiders kan Nederland nog wel wat stappen maken, om op het niveau van bijvoorbeeld België of Duitsland te komen. Vanuit gemeentes zou meer gedaan kunnen worden om de breedte-laag meer ontwikkelingsruimte te geven. Door bijvoorbeeld te spelen met de zaalhuur.

 Wanneer ben je zelf met volleybal begonnen en waar heb je zoal gespeeld en training gegeven ?
Ik ben op mijn 8ste begonnen als mini-volleyballer en heb tot mijn 19de gespeeld tot aan 2de divisie niveau. Tijdens mijn CIOS opleiding in Overveen, werd ik gevraagd om in Haarlem bij Allides (sinds 2010 Spaarnestad) trainer te worden. Nadat ik daar begonnen was als trainer, heb ik snel besloten om zelf te stoppen met spelen en de focus te leggen op het trainersschap. Ik zie mijzelf als “brood”-trainer, ik ben niet verbonden aan één vereniging waar ik al 20 jaar kom. Na Allides, volgde Vollier (de Lier), Forza Hoogland (Hoogland), Servia (hier om de hoek), Keistad (Amersfoort), Energo (Beers), Favorita (Dinxperlooo), weer Keistad (Amersfoort). Ongeveer 4 jaar geleden moest ik door persoonlijke omstandigheden stoppen bij Keistad. Maar binnen 3 weken werd ik gebeld door de NeVoBo of ik beschikbaar was voor een functie als assistant-bondscoach bij het dames zitvolleybal (paravolleybal) team? Hiermee ben ik in 2016 naar de Paralympische spelen in Rio geweest. Dat was een geweldige ervaring, we zijn daar uiteindelijk 6de geworden. Na deze periode heb ik een sabbatical van een jaar genomen en ben daarna bij VIVES gekomen.

Welke andere zaken doe je nog meer buiten het volleybal ?
Behalve het trainen geven werk ik ook als applicatie beheerder in een Ziekenhuis, waar ik twee software applicatie’s faciliteer. Daarnaast loop ik hard en bezoek ik regelmatig de sportschool. Verder geniet ik van het leven.

Wanneer is voor jou de missie als trainer bij VIVES geslaagd ?
Dat is niet een specifiek iets dat persé moet gebeuren.

De groep is leergierig en het doel is om telkens nieuwe dingen leren, nieuwe oplossingen te zoeken, nieuwe technieken toe te passen. Zij moeten het geleerde straks weer kunnen overbrengen van de trainingssituatie (waar ze heel goede acties laten zien) naar de wedstrijd situatie. De moeilijkste stap voor een speler. (comfortstand enzovoort)

Als ik over 10 jaar weer eens de IJsselhal binnen loop, dan hoop ik dat de vereniging aan mij zal terugdenken met waardering en respect voor mij als trainer en persoon.